Ruiny zamku w Bodzentynie

 

W Bodzentynie, u podnóża gór Świętokrzyskich znajdują się ruiny zamku. Murowany, gotycki zamek zbudował tu przed rokiem1380 bp Florian z Mokrska. Zamek, którego umocnienia połączone były z fortyfikacjami miejskimi, stanowił przez kilka stuleci ulubione miejsce pobytu biskupów krakowskich.

In Bodzentyn, at the foot of the Świętokrzyskie Mountains, there are the ruins of a castle. A brick, gothic castle was built here before 1380 by Bishop Florian of Mokrsko. The castle, whose fortifications were connected with the city fortifications, was for several centuries a favorite place of residence of the bishops of Krakow.

In Bodzentyn, am Fuße des Świętokrzyskie-Gebirges, befinden sich die Ruinen einer Burg. Eine gotische Backsteinburg wurde hier vor 1380 von Bischof Florian von Mokrsko erbaut. Die Burg, deren Befestigung mit der Stadtbefestigung verbunden war, war mehrere Jahrhunderte lang ein beliebter Aufenthaltsort der Krakauer Bischöfe. 

Stracenie członków Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym

Romuald Traugutt, ostatni dyktator powstania styczniowego, został aresztowany przez rosyjską policję w nocy z 10 na 11 kwietnia 1864 o 2 nad ranem w swojej warszawskiej kwaterze, wydany przez Artura Goldmana. Początkowo przetrzymywany był na Pawiaku, a później więziono go w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Próbowano wydobyć z niego informacje dotyczące dowództwa powstania, jednak Traugutt nie wydał nikogo. 

19 lipca Traugutt został zdegradowany i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano przez powieszenie w okolicy Cytadeli Warszawskiej 5 sierpnia 1864 w obecnym Parku Traugutta koło Fortu Legionów o 10 rano. Wraz z nim stracono członków Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym: Rafała Krajewskiego, Józefa Toczyskiego, Romana Żulińskiego i Jana Jeziorańskiego. 

Ostatnim gestem przed śmiercią Traugutta było ucałowanie krzyża, podczas gdy zebrany trzydziestotysięczny tłum śpiewał pieśń Święty Boże, święty mocny. Po chwili śpiew zagłuszyła rosyjska orkiestra wojskowa grająca walca „Na sopkach Mandżurii". Zgodnie z carskim zwyczajem wisieli na szubienicy do wieczora. Straceńców pogrzebano pod osłoną nocy.

Pierwszy krzyż i istniejący do dziś pamiątkowy głaz ustawiono tutaj już w 1916 r. Cztery lata później – o czym informuje napis na drugim kamieniu – pochowano tu pięć znalezionych w pobliżu czaszek, choć nie ma pewności czy należą one do straconych członków rządu. W II RP postać Romualda Traugutta otaczana była kultem, a jego śmierć porównywano do męki Chrystusa. 

Romuald Traugutt, the last dictator of the January Uprising, was arrested by the Russian police on the night of April 10/11, 1864 at 2 am in his Warsaw headquarters, released by Artur Goldman. Initially, he was held in Pawiak, and later he was imprisoned in the 10th Pavilion of the Warsaw Citadel. Attempts were made to extract information from him regarding the command of the uprising, but Traugutt did not give up anyone.

On July 19, Traugutt was demoted and sentenced to death. The sentence was carried out by hanging in the vicinity of the Warsaw Citadel on August 5, 1864 in what is now Traugutt Park near the Legions Fort at 10 am. Together with him, members of the National Government in the January Uprising were executed: Rafał Krajewski, Józef Toczyski, Roman Żuliński and Jan Jeziorański.

The last gesture before Traugutt's death was kissing the cross, while the gathered crowd of thirty thousand people sang the song Holy God, Holy Strong. After a while, the singing was drowned out by a Russian military band playing the waltz "On the Sopkach of Manchuria." In accordance with the tsar's custom, they hung on the gallows until evening. The lost were buried under the cover of night.

The first cross and the commemorative stone, which still exists today, were placed here in 1916. Four years later, as indicated by the inscription on the second stone, five skulls found nearby were buried here, although it is not certain whether they belong to executed members of the government. In the Second Republic of Poland, the figure of Romuald Traugutt was worshiped, and his death was compared to the Passion of Christ.

Romuald Traugutt, der letzte Diktator des Januaraufstands, wurde in der Nacht vom 10. auf den 11. April 1864 um 2 Uhr morgens in seinem Warschauer Hauptquartier von der russischen Polizei festgenommen. Zunächst wurde er in Pawiak festgehalten, später wurde er im 10. Pavillon der Warschauer Zitadelle inhaftiert. Es wurde versucht, ihm Informationen über die Führung des Aufstands zu entlocken, aber Traugutt gab niemanden auf.

Am 19. Juli wurde Traugutt degradiert und zum Tode verurteilt. Das Urteil wurde durch Erhängen in der Nähe der Warschauer Zitadelle am 5. August 1864 im heutigen Trauguttpark in der Nähe des Legionsforts um 10 Uhr vollstreckt. Zusammen mit ihm wurden im Januaraufstand Mitglieder der Nationalregierung hingerichtet: Rafał Krajewski, Józef Toczyski, Roman Żuliński und Jan Jeziorański.

Die letzte Geste vor Traugutts Tod war das Küssen des Kreuzes, während die versammelte Menge von dreißigtausend Menschen das Lied „Heiliger Gott, heiliger Starker“ sang. Nach einer Weile wurde der Gesang von einer russischen Militärkapelle übertönt, die den Walzer „Auf der Sopkatsch der Mandschurei" spielte. Nach zaristischem Brauch hingen sie bis zum Abend am Galgen. Die Verlorenen wurden im Schutz der Nacht begraben.

1916 wurden hier das erste Kreuz und der heute noch existierende Gedenkstein aufgestellt. Vier Jahre später wurden hier, wie die Inschrift auf dem zweiten Stein verrät, fünf in der Nähe gefundene Schädel bestattet, deren Zugehörigkeit jedoch nicht sicher ist hingerichtete Regierungsmitglieder. In der Zweiten Republik Polen wurde die Figur von Romuald Traugutt verehrt und sein Tod mit der Passion Christi verglichen.

Brama Straceń w Warszawie

 

Brama Straceń to wschodnia brama Cytadeli Warszawskiej, zbudowana w latach 1833–1835 jako Wrota Iwanowskie.

W pobliżu tej bramy, od 1886 Rosjanie wykonywali egzekucje więźniów politycznych na skarpie Cytadeli od strony Wisły. Stały tam szubienice, których szczątki wmurowane w ściany bramy widoczne są jeszcze dzisiaj. Ciała straceńców były chowane bezpośrednio na stoku, a robiono to w najgłębszym ukryciu.

1 listopada 1933 uroczyście otwarto cmentarz-mauzoleum straconych tu patriotów. Ustawiono 152 krzyże i 7 macew, a na ścianach bramy powieszono 6 marmurowych tablic pamiątkowych z nazwiskami ofiar.

The Execution Gate is the eastern gate of the Warsaw Citadel, built in 1833-1835 as the Iwanów Gate.

Near this gate, from 1886, the Russians carried out executions of political prisoners on the slope of the Citadel from the Vistula side. There were gallows there, the remains of which, embedded in the walls of the gate, are still visible today. The bodies of the lost were buried directly on the slope, and this was done in the deepest hiding place.

On November 1, 1933, the cemetery-mausoleum of the patriots executed here was officially opened. 152 crosses and 7 matzevot were set up, and 6 marble commemorative plaques with the names of the victims were hung on the walls of the gate.

Das Hinrichtungstor ist das östliche Tor der Warschauer Zitadelle, das 1833-1835 als Iwanów-Tor erbaut wurde. In der Nähe dieses Tores führten die Russen ab 1886 Hinrichtungen politischer Gefangener am Hang der Zitadelle von der Weichselseite aus durch. Dort stand ein Galgen, dessen Reste, eingelassen in die Mauern des Tores, noch heute sichtbar sind. Die Leichen der Verlorenen wurden direkt am Hang bestattet, und zwar im tiefsten Versteck.

Am 1. November 1933 wurde das Friedhofs-Mausoleum der hier hingerichteten Patrioten offiziell eröffnet. 152 Kreuze und 7 Matzevot wurden aufgestellt, und an den Wänden des Tores wurden 6 Gedenktafeln aus Marmor mit den Namen der Opfer aufgehängt.

Zamek książąt mazowieckich w Ciechanowie

 Zamek w Ciechanowie został zbudowany na przełomie XIV i XV wieku przez księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, dla obrony północno - wschodnich granic księstwa. Zamek był ośrodkiem władzy administracyjno - sądowniczej, pełnił też rolę schronienia dla mieszkańców miasta w czasie najazdów litewskich i krzyżackich.

Die Burg in Ciechanów wurde um die Wende vom 14. zum 15. Jahrhundert vom Herzog von Masowien, Janusz I. dem Älteren, zur Verteidigung der nordöstlichen Grenzen des Herzogtums erbaut. Die Burg war das Zentrum der Verwaltungs- und Justizgewalt und diente den Einwohnern der Stadt während der litauischen und germanischen Invasionen als Zufluchtsort.

The castle in Ciechanów was built at the turn of the 14th and 15th centuries by the Duke of Masovia, Janusz I the Elder, to defend the north-eastern borders of the duchy. The castle was the center of administrative and judicial power, it also served as a shelter for the inhabitants of the city during the Lithuanian and Teutonic invasions.

Bitwa pod Mohaczem (1526 r.) - wielka klęska Węgier i Jagiellonów

 

29 sierpnia 1526 roku pod Mohaczem wojska węgierskie dowodzone przez króla Ludwika Jagiellończyka zostały rozgromione przez armię osmańską pod dowództwem sułtana Sulejmana Wspaniałego. W konsekwencji nastąpił koniec potęgi Jagiellonów, a w dalszych latach podział ziem węgierskich.

On August 29, 1526, near Mohacs, the Hungarian army led by King Ludwik Jagiellończyk was defeated by the Ottoman army under the command of Sultan Suleiman the Magnificent. As a consequence, the power of the Jagiellonians ended, and in the following years the Hungarian lands were divided.

Am 29. August 1526 wurde in der Nähe von Mohacs die ungarische Armee unter König Ludwik Jagiellończyk von der osmanischen Armee unter dem Kommando von Sultan Suleiman dem Prächtigen besiegt. Infolgedessen endete die Macht der Jagiellonen und in den folgenden Jahren wurden die ungarischen Länder geteilt.

1526. augusztus 29-én Mohács közelében a Ludwik Jagellóńczyk király vezette magyar sereg vereséget szenvedett a Nagy Szulejmán szultán parancsnoksága alatt álló oszmán seregtől. Ennek következtében a Jagellók hatalma megszűnt, és a következő években a magyar földek felosztásra kerültek.

Rozstrzelani harcerze Zawiszacy i członkowie AK w Rembertowie

 Na skraju lasu u zbiegu ulic Zesłańców Syberyjskich i Magenta w Rembertowie (obecnie dzielnica Warszawy) znajduje się pomnik. Tutaj w lesie 26 czerwca 1944 r. Niemcy rozstrzelali 10 członków Armii Krajowej i Szarych Szeregów, mieszkańców Rembertowa i okolic. 

On the edge of the forest, at the junction of Zesłańców Siberyjskich and Magenta Streets in Rembertów (now a district of Warsaw), there is a monument. Here in the forest on June 26, 1944, the Germans shot 10 members of the Home Army and the Gray Ranks, residents of Rembertów and the surrounding area.

Am Waldrand an der Kreuzung der Zesłańców-Siberyjskich- und der Magenta-Straße in Rembertów (heute ein Stadtteil von Warschau) befindet sich ein Denkmal. Hier im Wald erschossen die Deutschen am 26. Juni 1944 10 Angehörige der Heimatarmee und der Grauen Reihen, Einwohner von Rembertów und Umgebung.

Bój pod Pęcicami 1/2 sierpnia 1944 r.

 Bój pod Pęcicami. Po wybuchu powstania warszawskiego, pomiędzy 1 a 2 sierpnia 1944, wycofująca się z warszawskiej dzielnicy Ochota grupa 700 powstańców pod dowództwem komendanta obwodu, ppłk. Mieczysława Sokołowskiego ps. „Grzymała”, przemieszczając się wzdłuż linii kolejki EKD, próbowała się przedostać do lasów sękocińskich poprzez Reguły i Pęcice, gdzie natknęła się na Niemców. W wyniku spotkania doszło do boju, w efekcie którego większość 700-osobowego zespołu przebiła się w rejon Sękocina, a 67 powstańców zostało pochwyconych, po czym w większości zamordowanych.

Fight near Pęcice. After the outbreak of the Warsaw Uprising, between August 1 and 2, 1944, a group of 700 insurgents under the command of the district Ochota commander, Lt. Col. Mieczysław Sokołowski pseudonym "Grzymała", moving along the EKD railway line, tried to get to the Sękocin forests through Reguły and Pęcice, where she came across the Germans. As a result of the meeting, a fight took place, as a result of which most of the 700-strong team broke through to the Sękocin area, and 67 insurgents were captured, and then mostly murdered.

Pierwszy w Polsce pomnik Powstania Warszawskiego w Słupsku

 

W Słupsku na skwerze przy ul. Szarych Szeregów znajduje się szczególny pomnik Powstańców Warszawskich, bowiem odsłonięto go 15 września 1946 r. jako pierwszy w Polsce pomnik poświęcony bohaterom Warszawy.

In Słupsk, on the square at ul. Szarych Szeregów houses a special monument to the Warsaw Insurgents, as it was unveiled on September 15, 1946 as the first monument in Poland dedicated to the heroes of Warsaw.

Pomnik podziurawiony kulami żołnierzy radzieckich

 W Zamostkach Wólczyńskich koło Radzymina zachował się obelisk upamiętniający żołnierzy 28. Pułku Strzelców Kaniowskich poległych tu w sierpniu 1920 r. podczas bitwy warszawskiej. Na pomniku widoczne są ślady po kulach żołnierzy radzieckich, mszczących się za polskie zwycięstwo.

In Zamostki Wólczyńskie near Radzymin, there is an obelisk commemorating the soldiers of the 28th Kaniowski Rifle Regiment who died here in August 1920 during the Battle of Warsaw. The monument shows the bullet marks of Soviet soldiers taking revenge for the Polish victory.

Skarbiec Koronny na Wawelu

 

Zapraszam na zwiedzanie wystawy na Zamku Królewskim na Wawelu w Krakowie, zawierającą zbiór pamiątek pozostałych po panujących królach Polski tzw. skarbiec koronny.

I invite you to visit the exhibition at the Wawel Royal Castle in Krakow, which contains a collection of souvenirs from the reigning kings of Poland, the so-called crown treasury.

Zbrojownia królewska na Wawelu

Zwiedzamy zbrojownie królewską na zamku królewskim na Wawelu w Krakowie Ekspozycja połączona jest ze skarbcem koronnym. Zbiory zbrojowni stanowiły prywatną własność władców oraz przechowywano uzbrojenie załogi wojskowej (parter i piwnice zachodniego skrzydła zamku). Najwspanialej przedstawiała się zbrojownia królewska Zygmunta Augusta. 

We visit the royal armory at the royal castle at Wawel in Krakow. The exhibition is connected with the crown treasury. The collections of the armory were the private property of the rulers and the weapons of the military crew were stored (ground floor and cellars of the west wing of the castle). The most magnificent was the royal armory of Zygmunt August.

Dom kaźni w Rypinie

W pierwszych miesiącach niemieckiej okupacji członkowie Selbstschutzu i funkcjonariusze Gestapo przetrzymywali, torturowali oraz mordowali mieszkańców Ziemi Dobrzyńskiej. Jesienią 1939 przez piwnice budynku przy ulicy Warszawskiej 20 w Rypinie przewinęło się ponad 1000 Polaków i Żydów, spośród których większość zamordowano na terenie budynku lub w pobliskich lasach skrwileńskich i rusinowskich.

Kościół ku czci cara Aleksandra I

15 czerwca 1818 roku wmurowano kamień węgielny pod budowę warszawskiego kościoła św. Aleksandra, który znajduje się na placu Trzech Krzyży. Wezwanie upamiętnia cara Aleksandra I, który wskrzesił Królestwo Polskie i nadał mu konstytucję, po wojnach napoleońskich. Car przyjechał do Warszawy po raz pierwszy 12 listopada 1815. Miasto chciało powitać go tymczasową bramą triumfalną postawioną na placu pod trzema krzyżami, a potem na jej miejscu zbudować pomnik. Jednak car w liście skierowanym do prezesa senatu nakazał zebrane na ten cel fundusze przeznaczyć na budowę kościoła.

Budowa trwała osiem lat w latach 1818-1826. Kościół został wybudowany w stylu klasycystycznym według projektu Piotra Aignera.18 czerwca 1826 świątynię poświęcił arcybiskup warszawski, prymas Królestwa Polskiego Wojciech Józef Skarszewski. Tutejsza parafia była piątą w Warszawie, a pierwszym proboszczem został ksiądz Jakub Falkowski (grzeszny Kuba – jak sam się nazywał). 

W nocy z 16 na 17 stycznia 1863, w pobliskim mieszkaniu wikariusza księdza Karola Mikoszewskiego, zebrał się Komitet Centralny Narodowy, który ustalił termin wybuchu powstania styczniowego oraz założenia do manifestu do narodu Komitet Centralny jako Tymczasowy Rząd Narodowy. 

W latach 1886-1895 kościół został przebudowany w stylu neorenesansowym przez Józefa Piusa Dziekońskiego.

Kościół został uszkodzony podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku.

5 czerwca 1943 Niemcy aresztowali w świątyni członków oddziału „Osa”-„Kosa 30”, którzy brali udział w odbywającej się tam ceremonii ślubu kolegi. Rozbicie „Osy”-„Kosy 30” było jednym z najdotkliwszych ciosów zadanych Polskiemu Państwu Podziemnemu przez niemiecki aparat bezpieczeństwa.

Świątynia została zniszczona w wyniku bombardowania przez Niemców w w czasie powstania warszawskiego (9 lub 11 września 1944 r.) i odbudowana w latach 1949–1952 w stylu klasycystycznym – przywrócono jej wygląd sprzed przebudowy w XIX wieku.

Rozstrzelanym i spalonym w 1944 r. w Radzyminie

 

7 września 1944 r. ss-mani z Totenkopf zamordowali 10 mieszkańców Radzymina, a ich ciała zostały spalone, aby zamaskować zbrodnie.

Zamek królewski w Szydłowie

W średniowieczu zamek królewski w Szydłowie w woj. świętokrzyskim składał się z dwóch domów zamkowych, wieży ostatecznej obrony i bramy zamkowej w murze odgradzającym twierdzę od miasta. Północny dom zamkowy wzniesiony został za czasów Kazimierza Wielkiego. Dom południowy, który przetrwał do naszych czasów, przez wiele lat określany był mianem „sala rycerska”. Jest to praktycznie jedyna, integralnie zachowana średniowieczna rezydencja królów polskich. Wzniesiono ją pod koniec XIV w. za panowania Władysława Jagiełły w stylu tzw. gotyku międzynarodowego.

2 maja 1940 r. z Pawiaka do KL Sachsenhausen

 

2 maja 1940 roku do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen wyjechał pierwszy transport więźniów Pawiaka. Cześć ich pamięci!

Am 2. Mai 1940 fuhr der erste Transport von Pawiak-Häftlingen in das Konzentrationslager Sachsenhausen.

On May 2, 1940, the first transport of Pawiak prisoners left for the concentration camp in Sachsenhausen.

2 мая 1940 года в концлагерь Заксенхаузен отправился первый транспорт с узниками Павиака.

Browary Haberbusch i Schiele w powstaniu warszawskim

 
Po zajęciu Warszawy jesienią 1939 roku browar Haberbusch i Schiele znalazł się pod administracją niemiecką i funkcjonowały do powstania warszawskiego.

W październiku 1943 niemiecki Sąd Doraźny skazał syna współwłaściciela przedsiębiorstwa Jerzego Antoniego Schielego za działalność konspiracyjną na karę śmierci; został on rozstrzelany w grudniu tego samego roku.

W czasie powstania warszawskiego magazyny browarów Haberbusch i Schiele przy ul. Grzybowskiej 58 (wejście od ul. Ceglanej 4/6), w których znajdowały się m.in. duże zapasy jęczmienia, stały się ważnym źródłem żywności dla mieszkańców Śródmieścia. Ze zboża przygotowywano m.in. zupę plujkę.

Po wojnie zniszczenia zakładów oceniano na 70%. Z wywiezionych z Warszawy maszyn odzyskano jedynie aparaturę z Fabryki Wódek i Likierów przy ul. Ceglanej. W piwnicach zniszczonego browaru znajdowało się kilka tysięcy hl piwa, które sprzedano w marcu i kwietniu 1945.

Wiesław Chrzanowski - Jan Grużewski; Stanisław Kopf (1957) Dni Powstania, Kronika Fotograficzna Walczącej Warszawy, Warszawa: PAX, ss. 261

Brama Krakowska i mury obronne Szydłowa

 Mury obronne wraz z Bramą Krakowską wzniesione w poł. XIV w. przez króla Kazimierza Wielkiego z miejscowego wapienia są atrakcją Szydłowa, małopolskiego Carcassonne.

Ruiny zamku Krzyżtopór w Ujeździe

 

Jak Polak zabił cara Rosji?!

 

13 marca 1881 roku cesarz Rosji Aleksander II zginął w wyniku zamachu bombowego przeprowadzonego w Petersburgu przez polskiego działacza Narodnej Woli Ignacego Hryniewieckiego.

Dawidów koło Lwowa - książka dr Dariusza Zielonki

Książka o Dawidowie

Książka "Dawidów koło Lwowa" to monografia o dużej miejscowości pod Lwowem, przed II wojną światową zamieszkiwanej niemal przez Polaków (2840 mieszkańców). Była to polska wieś o charakterze osiedla robotniczego wpatrzona w pobliski Lwów, który był dla niej magnesem. Była to wieś, która przez wieki karmiła Lwów, dostarczając tam żywność (bydło i płody rolne). Była to miejscowość, której mieszkańcy znajdowali pracę w pobliskim Lwowie, ale też wybitni Lwowianie przyjeżdżali do niej z kagankiem oświaty jako nauczyciele, duszpasterze czy działacze społeczni i uczyli mieszkańców miłości do ziemi i Polski. Na swoją skalę w chwilach dziejowej próby była to wieś: Semper Fidelis - zawsze wierna Polsce. Mieszkańcy Dawidowa walczyli o wolną Polskę w wojnie polsko-ukraińskiej, wojnie polsko-sowieckiej i wojnie obronnej w 1939 roku. Za przywiązanie do Ojczyzny wielu z nich zostało zesłanych przez władzę radziecką na Syberię i Kazachstan. W czasie II wojny światowej walczyli na prawie wszystkich frontach, u gen. Andersa pod Monte Cassino, u gen. Maczka, w załogach lotniczych w bitwie o Anglię, a jeden z nich był nawet marynarzem na ORP Dragon i zginął w trakcie lądowania aliantów w Normandii. Dawidowscy żołnierze z Armii Krajowej działali w konspiracji, odbierając zrzuty i bronili polskiej ziemi przed nacjonalistami z UPA, a w ramach akcji Burza walczyli o polski Lwów w lipcu 1944 roku. Na froncie wschodnim zdobywali warszawską Pragę w 1944 roku, przełamywali Wał Pomorski, ginęli w bitwie pod Budziszynem, zdobywali Berlin i czeską Pragę w 1945 roku. Po wojnie mieszkańcy wsi wskutek decyzji politycznych znaleźli się poza granicami kraju i w związku z tym zostali wygnali z Ojcowizny, bowiem nie wyobrażali sobie życia poza Polską. 

Jest to pierwsza całościowa, polska monografia Dawidowa. Brakowało całościowego spojrzenia na historię wsi z wykorzystaniem szerszych archiwalnych źródeł, uwzględniającego polską perspektywę w różnych aspektach dziejów. Zgromadzony materiał pochodzi z różnych źródeł. Najwięcej informacji dostarczyły archiwa (Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy we Lwowie, Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie, Archiwum Arcybiskupa Eugeniusza Baziaka w Krakowie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie i inne). Wielki wkład w powstanie książki wnieśli dawni mieszkańcy Dawidowa, świadkowie żywej historii poprzez unikalne opowieści i wspomnienia.

Owocem wieloletnich badań dr Dariusza Zielonki jest materiał przedstawiony w 25 rozdziałach, w których zostały przedstawione chronologicznie dzieje Dawidowa od średniowiecznych początków (z lokacją w 1355 roku za króla Kazimierza Wielkiego) do 1946 roku, czyli do wysiedlenia polskich mieszkańców wsi. Przeznaczona jest w pierwszej kolejności dla mieszkańców Dawidowa oraz osób, które wywodzą się z tej miejscowości i okolic, ale opracowanie zainteresuje miłośników historii ziemi lwowskiej, Kresów i Polski. Autor chciał uratować od zapomnienia ten piękny kawałek ziemi lwowskiej, położony na wzgórzach, w której mieszkali nasi rodacy. Ta monografia to próba zachowania pamięci o tej polskiej miejscowości pod Lwowem.

Książka liczy 752 strony i zawiera liczne unikalne fotografie z opisanego okresu. Książka została wydana w twardej oprawie w wydawnictwie Apostolicum.

Książkę można nabyć u autora na allegro (możliwość dedykacji i autografu): wystarczy w wyszukiwarce wpisać Dawidów koło Lwowa https://allegrolokalnie.pl/oferta/ksiazka-dawidow-kolo-lwowa-z-dedykacja-autora-y6r

lub w wydawnictwie https://www.apostolicum.pl/shop/?p=2&id_product=3353

Recenzje:

Monografia Dawidowa będąca rezultatem wielkiej staranności, dociekliwości i rzetelnej analizy naukowej bogactwa materiałów, jakie zdołał zgromadzić utalentowany badacz jest potwierdzeniem słuszności tezy głoszącej iż Kresy Wschodnie, mimo że przez wieki boleśnie doświadczone i ostatecznie utracone nadal są dla wielu z nas żywym źródłem inspiracji, natchnienia, refleksji i ośmielam się dodać słowo „dumy”. Dumy z miejsca pochodzenia! Wiedza historyczna i faktografia zawarta w tej cennej książce dla wielu byłych mieszkańców Dawidowa, Gańczar i innych okolicznych miejscowości, a także dla ich potomków będzie ważnym składnikiem ich kresowej tożsamości i czynnikiem stymulującym myślenie o magicznym dla każdego miejscu „Skąd nasz ród”...

                     dr Tadeusz Samborski, prezes Stowarzyszenia Kulturalnego „Krajobrazy” w Legnicy

„Książka Dawidów koło Lwowa. Dzieje wsi i jej mieszkańców od najdawniejszych czasów do 1946 roku” to cenna i ważna pozycja dotycząca zarówno Kresów, jak i ziemi lwowskiej, która obowiązkowo powinna znaleźć się w księgozbiorze potomków tej miejscowości. Stanowi ona nieocenioną pomoc w badaniach genealogicznych, pozwalając dotrzeć do nawet XVII wiecznych przodków oraz poznać ich życie codzienne.                                                                                  dr Mirosław Czado

Monografia dra Dariusza Zielonki jest owocem żmudnej pracy naukowej i ogromnej pasji. Autor dotarł do setek oryginalnych dokumentów rozsianych po wielu archiwach. Rozmawiał z licznymi świadkami opisywanych przez siebie historii. Jednak znaczenie fundamentalne ma ogromna miłość Autora do dawnych kresów południowo-wschodnich. Monografia DAWIDÓW KOŁO LWOWA będzie lekturą obowiązkową dla wszystkich tych, u których słowo KRESY WSCHODNIE powoduje szybsze bicie serca.                                                                                                 dr Szymon Niedziela

Dawne boisko Skry Warszawa - dziś pomnik Wspólnego Męczeństwa Żydów i Polaków w Warszawie

Źródło: NAC
Przed wojną w tym miejscu przy obecnej ulicy Gibalskiego 21, w pobliżu cmentarza żydowskiego znajdowało się boisko klubu Skra. Z chwilą zajęcia Warszawy przez Niemców wydany został zakaz uprawiania sportu. 

Obelisk

Od 1940 do 1943 roku boisko stało się miejscem masowej eksterminacji Żydów i Polaków. Niemcy rozstrzelali tu i pogrzebali ponad siedem tysięcy osób. 

Grzebano tutaj również ciała ofiar egzekucji przeprowadzanych w innych miejscach na terenie getta m.in. 140 Polaków i Żydów rozstrzelanych 27 marca 1943 przez Niemców na Pawiaku w odwecie za akcję pod Arsenałem. 

Bezpośrednio po wojnie ekshumowano z tego miejsca ciała pomordowanych działaczy lewicowych, a następnie 6588 ciał zidentyfikowanych jako żydowskie.  Pozostały na nim jeszcze szczątki około trzystu Polaków i Żydów.

W miejscu egzekucji i pochówku postawiono w 1989 roku symboliczny pomnik. Jest to jedyny tego rodzaju w świecie pomnik, który wzniesiono na zbiorowej mogile rozstrzelanych w tym miejscu Żydów i Polaków.

Autor zdjęć: Dariusz Zielonka