Katedra w Naumburgu (niem. Naumburger Dom, katedra świętych apostołów Piotra i Pawła w Naumburgu) to dawny kościół biskupa rzymskokatolickiego i siedziba istniejącego od 1029 roku biskupstwa. Po reformacji, kiedy to miasto przeszło na luteranizm, i po śmierci ostatniego biskupa Juliusa von Pfluga w 1564, katedra stała się własnością parafii ewangelickiej. Pierwszym ewangelickim biskupem został w 1542 roku Nikolaus von Amsdorf, który był pierwszym luterańskim hierarchą w historii Rzeszy.
Pierwsza, wczesnoromańska, świątynia poświęcona w 1042 roku istniała do XIII wieku, kiedy została zastąpiona późnoromańskim kościołem z 1210–1242, częściowo przebudowanym od ok. 1250–XIV w. w stylu wczesnogotyckim. W obecnym kształcie jest trójnawową bazyliką z transeptem i dwoma chórami od strony wschodniej (z kryptą) i zachodniej, które flankują pary wież.
Katedra, której architektura łączy późny romanizm z wczesnym gotykiem, kryje wewnątrz cenny wystrój, m.in. dzieła rzeźby gotyckiej – przypisywany Mistrzowi Naumburskiemu zespół figur fundatorów najstarszej katedry (m.in. Ekkehard i Uta, Herman i Regelinda) oraz Grupa Ukrzyżowania i cykl pasyjny zdobiący przegrodę chórową oddzielającą chór zachodni od korpusu nawowego.
Postać Regelindy należy do najsłynniejszych poloników w sztuce europejskiej. Znana jako „śmiejąca się Polka”, Regelinda była drugą córką księcia i króla Bolesława Chrobrego, która wyszła za Hermana w 1002. Piastówna kieruje swój wzrok i uśmiech nie tylko ku małżonkowi i innym dobrodziejom (zwłaszcza Ekkehartowi i Ucie), lecz także ku wszystkim wiernym i obecnym w chórze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz