Mur Głodowy na praskim wzgórzu Petřín rozciąga się wzdłuż całego wzgórza Petřín od Újezdu w kierunku klasztoru na Strahowie aż po Hradczany. Mur został wzniesiony w latach 1360-1362 przez króla czeskiego i cesarza Karola IV. Mur został wzniesiony z margla, który na wzgórzu Petřín był wydobywany w kamieniołomach. Głównym celem muru była obrona praskiej Małej Strany, obecnej Małej Strany, i oczywiście przede wszystkim obrona królewskiej rezydencji, Zamku Praskiego. Pierwotnie miał ponad cztery metry wysokości. Mury, grube na prawie dwa metry, zostały następnie wzmocnione ośmioma basztami, które służyły między innymi jako punkty obserwacyjne. Następnie mur został wyposażony w blanki i galerię. Znajdowała się ona po wewnętrznej stronie fortyfikacji, ułatwiając poruszanie się podczas patrolowania muru. Oczywiście istniały również otwory strzelnicze. Pierwotnie mur był wyposażony w wysunięte wieże bastionowe, w których stacjonowała stała załoga strzelecka. Z biegiem czasu mur ulegał licznym modyfikacjom. Polegały one głównie na wybijaniu nowych otworów lub tworzeniu bram, przez które można było wejść do części ufortyfikowanej. Niektóre z nich przetrwały do wojny trzydziestoletniej. Pozostałości tych bram służą obecnie jako przejścia.
Mur Głodowy owiany jest kilkoma legendami, zwłaszcza tą związaną z jego nazwą. Pierwotnie mur nazywał się Zubatá. Nazwa ta przetrwała do 1361 roku, kiedy to w Pradze wybuchł głód. Według legendy, Karol IV zatrudnił praską biedotę do budowy murów, dla której praca przy fortyfikacjach stała się źródłem utrzymania, stąd nazwa Mur Głodowy. Niektóre legendy głoszą, że mur powstał wyłącznie po to, aby biedni ludzie mieli gdzie pracować, ale to nieprawda.
Jedna z wież stanowi podstawę głównej kopuły dzisiejszego obserwatorium Štefánika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz