W skład Zabytkowej Huty Żelaza w Chlewiskach, obecnie oddziału Narodowego Muzeum Techniki, wchodzą zabytkowe budynki będące pozostałością po dawnej Hucie Żelaza, usytuowane na rozległych terenach zielonych. W architekturze budynków można odnaleźć elementy klasycystyczne, w których symetria i ład przestrzenny wzajemnie się przenikają. Osobliwością obiektu są XIX-wieczne 3 piece na węgiel drzewny, zwane „prażakami”.
Budowę huty żelaza w Chlewiskach rozpoczęto wiosną 1894 r. przez Francuskie Towarzystwo Metalurgiczne. Prace budowlane ukończono w 1895 r. Z przerwami, huta prężnie działała do 1940 roku. Po II wojnie światowej obiekt został przekazany pod opiekę Muzeum Techniki w Warszawie. Jest to unikatowy kompleks na skale światową, z niezmodernizowanym wielkim piecem przystosowanym do opalania węglem drzewnym. W latach 1895-1912 zespół należał do rodziny Platerów. Przed wybuchem II wojny światowej zakład wydzierżawiła „Huta Pokój”. Po wojnie mieściły się tu zakłady wytwarzające wyroby metalowe. Zachowany zakład hutniczy jest jedynym kompleksem wielkopiecowym tego typu na skalę krajową, a rozpatrując obiekt w kontekście stanu zachowania również europejską.
Zabytkowa Huta Żelaza w Chlewiskach ma również ogromną wartość historyczną. Wpisuje się w historię hutnictwa Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego. Warto w tym kontekście podkreślić rolę zakładu, jako jednego z pierwszych produkujących stal na potrzeby odrodzonego państwa polskiego po 1918 roku oraz jedynego działającego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz