Pomnik ofiar komunizmu w Pradze

Seria rzeźb w Pradze upamiętnia ofiary komunizmu w Czechach. Pomnik znajduje się u podnóża wzgórza Petrzin, na ulicy Ujezd w dzielnicy Mala Strana. Pomnik ukazuje siedem figur z brązu na schodach. Figury wydają się coraz bardziej zniszczone, im dalej są od siebie – tracą kończyny. Ich ciała niszczeją. Ma to symbolizować jak traktowano więźniów politycznych w czasach komunizmu. Pomnik jest dziełem  czeskiego rzeźbiarza Olbrama Zoubka.

Pomnik Tysiąclecia w Budapeszcie (III)

W następnej części kolumnady pomnika tysiąclecia w Budapeszcie znajdują się figury następujących bohaterów Węgier:

Jan Hunyady,

Maciej Korwin,

Stefan Bocskai (Bocskai István) – przywódca powstania antyhabsburskiego z XVIII w.,

Gábor Bethlen,

Imre Thököly,

książę Franciszek II Rakoczy,

Lajos Kossuth. 

Początkowo ostatnie pięć miejsc w lewej kolumnadzie zajmowali monarchowie węgierscy z dynastii Habsburgów – Ferdynand I, Leopold I, Karol III, Maria Teresa i Franciszek Józef I. Posągi te zostały uszkodzone podczas II wojny światowej i po 1945 zastąpione obecnymi postaciami.

Pomnik Tysiąclecia w Budapeszcie (II)

Na placu Bohaterów w Budapeszcie kolumnę z archaniołem Gabrielem otacza półkolista kolumnada, podzielona na dwie części. Przedstawia ważne postacie z węgierskiej historii, głównie wybitni władcy i wodzowie. Od lewej są to:

św. Stefan,

król Władysław I,

Andrzej II,

Bela IV,

Karol Robert,

Ludwik I (w Polsce Ludwik Węgierski)

i król Koloman.

Na szczycie zewnętrznej (lewej) krawędzi lewej kolumnady znajduje się statua mężczyzny z kosą i kobiety siejącej nasiona, reprezentujących Pracę i Bogactwo. Na wewnętrznym (prawym) końcu lewej kolumnady znajduje się męska postać prowadząca rydwan, używająca węża jako bicza i reprezentująca Wojnę.

Radomierowice - pomnik wojen pruskich

W Radomierowicach na Opolszczyźnie znajduje się pomnik poświęcony mieszkańcom wsi, którzy polegli w wojnach pruskich: wojnie duńskiej (1864–1866), wojnie prusko-austriackiej i wojnie z Francją (1870–1871). Pomnik został częściowo zniszczony w czasie II wojny światowej, lecz wciąż stanowi ważne świadectwo historii.

In Radomierowice in der Region Oppeln gibt es ein Denkmal für die Einwohner des Dorfes, die in den Preußischen Kriegen gefallen sind: dem Dänischen Krieg (1864–1866), dem Preußisch-Österreichischen Krieg und dem Krieg mit Frankreich (1870–1871). Das Denkmal wurde im Zweiten Weltkrieg teilweise zerstört, stellt jedoch noch immer ein wichtiges Zeugnis der Geschichte dar.

Bitwa pod Byczyną

Byczyna zapisała się w historii jako miejsce triumfu oręża polskiego. Pod jej murami 24 stycznia 1588 r. hetman Jan Zamojski rozbił wojska pretendenta do tronu polskiego, arcyksięcia Maksymiliana Habsburga. Po nieudanych próbach zdobycia Krakowa Maksymilian wycofał swe wojska na Śląsk, w celu ich reorganizacji i uzupełnienia oraz przygotowania nowego ataku. 

Tutaj, na polach między Roszkowicami a Byczyną wojska arcyksięcia, liczące około 6 tys. ludzi, zostały zmuszone przez zbliżającą się równą im liczebnie armię polską do przyjęcia bitwy. Usytuowanie terenu sprzyjało Maksymilianowi, który ulokował swój sztab na pod byczyńskim Wzgórzu Krzyżowym, dominującym nad otoczeniem. Atakujące oddziały polskie zmuszone były kierować się pod górę. Z nastaniem krótkiego, zimowego dnia w niedzielę oddziały obu szykujących się do bitwy stron stanęły naprzeciw siebie: Polacy od wschodu, Austriacy od zachodu, mając za plecami warowne mury Byczyny. Rozpoczął się atak. Przemyślana ze wszystkimi szczegółami przez Zamojskiego taktyka walki oddziałów pod dowództwem Aleksandra Koniecpolskiego i jazdy pod dowództwem Mikołaja Urowieckiego doprowadziła do zdziesiątkowania szeregów austriackich i powstania w nich paniki, która w krótkim czasie przerodziła się w ucieczkę. Widząc przegraną, Maksymilian wraz ze sztabem pośpiesznie opuścił pole bitwy, chroniąc się w obwarowaniach Byczyny. 

Polacy otoczyli miasto uniemożliwiając opuszczenie go przez Maksymiliana. Ten, osaczony, poddał się 25 stycznia wieczorem, wywieszając białą flagę na znak kapitulacji. Zamojski bawił w Byczynie jeszcze kilka dni, kiedy opuszczał miasto jako triumfator, za nim w powozie zaprzężonym w dwa białe konie jechał w żałosnym nastroju Maksymilian, a dalej ciągnęli inni jeńcy. Maksymilian spędził w honorowej niewoli niecały rok, po czym został wypuszczony na wolność. Przedtem jednak musiał się wyrzec pretensji do tronu polskiego, co też uczynił. Choć w bitwie pod Byczyną brała udział przede wszystkim jazda i trwała ona bardzo krótko (ok. 2 godz.), to zginęło w niej ponad 3000 ludzi. Miejsce walki do dziś nazywane jest przez okoliczną ludność - piekłem. W ten sposób Zamojski zrealizował swój plan i osadził na tronie polskim Zygmunta Wazę, którego koronacji dokonano w Krakowie 27 grudnia 1587 r.