Rotunda Znalezienia Krzyża Świętego to romańska świątynia na Starym Mieście w Pradze. Obecnie służy celom liturgicznym Kościoła Starokatolickiego. Jej powstanie datuje się na koniec XI lub początek XII wieku. Według legendy kościół został zbudowany na miejscu stawu, do którego w czasach pogańskich wrzucono ciało ukrzyżowanej młodej kobiety, która wbrew woli rodziców przyjęła chrześcijaństwo. Budynek mógł początkowo służyć jako prywatna kaplica. Pierwsza pisemna wzmianka o rotundzie pochodzi z 1365 roku, kiedy miała już ona charakter kościoła parafialnego. Kościół posiadał dawniej cmentarz z plebanią, który został zniszczony podczas wojen husyckich. W 1625 roku kościół przeszedł w ręce klasztoru dominikanów.
W wyniku reform józefińskich, w 1784 roku, budynek został zdekonsekrowany i wykorzystywany jako magazyn. Po przejściu na własność miasta, rotunda została bezpłatnie odrestaurowana w latach 1862–1865 przez architekta Ignáca Ullmanna. Podczas renowacji w 1977 roku ponownie odkryto pozostałości oryginalnej ceglanej podłogi z XIII wieku oraz gotyckie malowidła ścienne na ścianach wewnętrznych, w tym fresk Trzech Króli z XIV wieku.