Rotunda św. Krzyża w Pradze

Rotunda Znalezienia Krzyża Świętego to romańska świątynia na Starym Mieście w Pradze. Obecnie służy celom liturgicznym Kościoła Starokatolickiego. Jej powstanie datuje się na koniec XI lub początek XII wieku. Według legendy kościół został zbudowany na miejscu stawu, do którego w czasach pogańskich wrzucono ciało ukrzyżowanej młodej kobiety, która wbrew woli rodziców przyjęła chrześcijaństwo. Budynek mógł początkowo służyć jako prywatna kaplica. Pierwsza pisemna wzmianka o rotundzie pochodzi z 1365 roku, kiedy miała już ona charakter kościoła parafialnego. Kościół posiadał dawniej cmentarz z plebanią, który został zniszczony podczas wojen husyckich. W 1625 roku kościół przeszedł w ręce klasztoru dominikanów.

W wyniku reform józefińskich, w 1784 roku, budynek został zdekonsekrowany i wykorzystywany jako magazyn. Po przejściu na własność miasta, rotunda została bezpłatnie odrestaurowana w latach 1862–1865 przez architekta Ignáca Ullmanna. Podczas renowacji w 1977 roku ponownie odkryto pozostałości oryginalnej ceglanej podłogi z XIII wieku oraz gotyckie malowidła ścienne na ścianach wewnętrznych, w tym fresk Trzech Króli z XIV wieku.

Stary Pałac Królewski w zamku praskim

 

Schody Jeźdźców na zamku praskim

Prawe wejście do podwójnego renesansowego portalu prowadzi z Sali Władysławowskiej do Schodów Jeźdźców (Jezdecké schody). Umożliwiały one rycerzom biorącym udział w turniejach w Sali Władysławowskiej wjazd konny bezpośrednio z placu św. Jerzego do Sali Balowej. Dziś służą jako wyjście ze Starego Pałacu Królewskiego w Pradze.

Schody Jeźdźców to jedne z najstarszych znanych schodów jeźdźców, a także jedne z najstarszych schodów w Pradze. Zostały zbudowane około 1500 roku podczas przebudowy pałacu Jagiellonów przez architekta Benedykta Rieda. Mają 3,5 metra szerokości, 8,4 metra długości i dziewięć długich, niskich i lekko nachylonych stopni, co zapewnia wygodę dla koni. Schody Jeźdźców charakteryzują się misternym, późnogotyckim sklepieniem krzyżowo-żebrowym.

Sala Nowych Tablic Ziemskich na Zamku Praskim

Po lewej stronie wejścia do Starej Sali Sejmowej, po północnej stronie Sali Władysławowskiej, znajduje się podwójny renesansowy portal. Jego lewe wejście prowadzi do spiralnych schodów do Sali Nowych Tablic Ziemskich (Síň Nových zemských desek) na pierwszym piętrze. Nowe Tablice Ziemskie przechowywano tu po pożarze w 1541 roku do końca XVIII wieku. Stare Tablice Ziemskie znajdowały się na niższym piętrze, zanim zostały niemal całkowicie zniszczone przez pożar. Tablice Ziemskie były księgami prowadzonymi w sądzie ziemskim, w których rejestrowano majątki ziemskie szlachty i w których zapisywano orzeczenia sądowe lub uchwały sejmowe. Dzięki wpisaniu do Tablic Ziemskich, orzeczenia te nabierały mocy prawnej.

Na ścianach i sufitach widnieją herby urzędników Tablicy Ziemskiej, którzy pracowali tu od XVI do XVIII wieku. 

Meble i piec kaflowy pochodzą z XVII wieku. Tylne drzwi prowadzą do Archiwum Tablic Ziemskich, gdzie w rzeźbionych drewnianych szafach z czasów Rudolfa II przechowywane są repliki Tablic Ziemskich.

Po lewej stronie znajduje się niewielkie skrzydło zbudowane przez Kiliana Ignaza Dientzenhofera w 1727 roku. W nim mieściło się Archiwum Koronne, zbiór najważniejszych dokumentów królestwa, a tymczasowo w 1868 roku Czeskie Klejnoty Koronne. Pomieszczenie jest zatem zabezpieczone podwójnymi drzwiami z siedmioma zamkami.

Stara Sala Sejmowa na Zamku Praskim

Podwójne skrzydło budynku przylega do północnej strony Sali Władysławowskiej w Pałacu Królewskim na Zamku Praskim. Prawy renesansowy portal prowadzi do Starej Sali Sejmowej (Stará sněmovna). Sala została pierwotnie zbudowana przez architekta Benedykta Rieda podczas rozbudowy pałacu królewskiego za panowania Władysława II i została poważnie uszkodzona w pożarze w 1541 roku. W latach 1559–1563 Bonifaz Wohlmut odnowił misterne późnogotyckie sklepienie żebrowe i stworzył salę reprezentacyjną. W tej sali obradował Najwyższy Sąd Krajowy, a do 1847 roku przedstawiciele stanów czeskich spotykali się tu na regularnych posiedzeniach.

Meble i piec kaflowy pochodzą z XIX wieku, a układ miejsc siedzących odpowiada hierarchii ustanowionej przez Odnowiony Porządek Państwowy z 1627 roku. Pomiędzy oknami stoi neogotycki tron ​​królewski, nad nim srebrny lew z XVII wieku, a po lewej stronie bogato zdobiona renesansowa trybuna dla Najwyższego Urzędnika Państwowego. Po prawej stronie tronu królewskiego zasiadał arcybiskup i wysokie duchowieństwo; po drugiej stronie zasiadali przedstawiciele szlachty, a mała galeria oferowała miejsca stojące dla przedstawicieli miast królewskich.

Na ścianach wiszą portrety Marii Teresy, jej syna Józefa II i kilku innych władców habsburskich.

Sala Władysławowska w Starym Pałacu Królewskim na Zamku Praskim

Po 1483 roku król Władysław z dynastii Jagiellonów powrócił na Zamek Praski i zlecił ostatnią wielką przebudowę pałacu. W jej wyniku powstała monumentalna, reprezentacyjna Sala Władysławowska, której architekt Benedikt Ried połączył późnogotycką sztukę z elementami rodzącego się renesansu. Skrzydło poprzeczne pałacu, zwane Skrzydłem Ludwika od imienia syna Władysława, jest również dziełem B. Rieda. Po wstąpieniu Habsburgów na tron ​​czeski, sale Starego Pałacu Królewskiego służyły do ​​ceremonii koronacyjnych i zgromadzeń, jako sale negocjacyjne, biura i depozyty. Nowe kwatery mieszkalne powstały na zachód od pałacu, w południowej części zamku. Po niszczycielskim pożarze w 1541 roku, Sala Zgromadzeń i Kościół Wszystkich Świętych zostały gruntownie przebudowane.

Sala Władysławowska od XVI wieku służyła głównie celom ceremonialnym. Odbywały się tu ceremonie koronacyjne i bankiety, turnieje rycerskie oraz targi dzieł sztuki i dóbr luksusowych. Ta funkcja ceremonialna została częściowo zachowana do dziś: w Sali Władysławowskiej odbywały się wybory prezydenckie, a uroczyste zgromadzenia nadal odbywają się w niej z okazji ważnych rocznic Republiki Czeskiej.

Kościół Matki Boskiej Śnieżnej w Pradze na zewnątrz

Wnętrze kościoła Matki Boskiej Śnieżnej w Pradze